Peygamberliği

Muhammed
aleyhisselâm daha otuz yedi yaşında iken gâibden “Yâ Muhammed” diye
nidâ olunduğunu duyardı. Otuz sekiz yaşında iken de bir takım nûrlar
görmeye başladı. Bu hâlini sâdece hazret-i Hadîce’ye anlatırdı. Muhammed
aleyhisselâma peygamberliğin verilmesinin yaklaştığı bu sırada, o
zamânın meşhur ediblerinden Kus bin Sâide, Ukaz Panayırında deve
üzerinde büyük bir kalabalığa karşı okuduğu hutbede O’nun geleceğini
müjdelemişti. Bu hutbeyi dinleyenler arasında Muhammed aleyhisselâm da
bulunmuştu. Kus bin Sâide bu meşhur hutbesinin bir bölümünde şöyle
demiştir: “Ey insanlar! Geliniz, dinleyiniz, belleyiniz, ibret
alınız, yaşayan ölür, ölen fenâ bulur, olacak olur... Kulak veriniz iyi
dinleyiniz? Gökte haber var, yerde ibret alacak şeyler var... Allah’ın
indinde bir din... Ve Allah’ın gelecek olan bir peygamberi vardır ki,
gelmesi pek yakın oldu. Gölgesi başınızın üstüne düştü. Ne mutlu o
kimseye ki, O’na îmân edip de O dahi ona hidâyet eyleye. Vay O’na isyân
ve muhâlefet eden bedbahta! Yazıklar olsun ömürleri gafletle geçen
ümmetlere!..”

Muhammed aleyhisselâm otuz dokuz yaşında iken
sâdık rüyalar görmeye başladı. Rüyâsında ne görürse aynen çıkardı. Bu
hal altı ay devam etti. Bundan sonra yalnızlığı sevip insanlardan
uzaklaşarak Hira Dağında bir mağarada tefekküre dalardı. Bâzan Mekke’ye
gelir Kâbe’yi tavâf ettikten sonra evine giderdi. Evinde bir müddet
kalıp yanına biraz yiyecek alarak yine Hira Dağındaki mağaraya gidip
tefekkür ve ibâdetle meşgul olurdu. Bu hâlini gören Mekkeliler;
“Muhammed Rabbine âşık oldu.” demişlerdi.

Muhammed aleyhisselâm
kırk yaşında iken yine bir Ramazan ayında Hira Dağındaki mağaraya
çekilmiş ve tefekküre dalmıştı. Ramazanın 17. Pazartesi gecesi, gece
yarısından sonra kendisini adıyla çağıran bir ses işitti. Başını
kaldırıp etrafa baktığı sırada ikinci defâ bir ses işitti ve her tarafı
birden bire bir nûr kapladığını gördü. Sonra Cebrâil aleyhisselâm
karşısına geldi. “Oku!” dedi. “Ben okumuş değilim.” dedi. O zaman melek Muhammed aleyhisselâmı tutup tâkatı kesilinceye kadar sıktı ve; “Oku!” dedi. Yine; “Ben okuma bilmem.” cevâbını verdi. İkinci defâ sıktı ve; “Oku!” dedi. “Ben okuma bilmem.” dedi. Cebrâil aleyhisselâm üçüncü defâ tutup sıktı ve sonra bıraktı ve; “Oku!
Her şeyi yaratan Rabbinin ismiyle ki O, insanı pıhtılaşmış kandan
yarattı! Oku, Allahü teâlâ büyük kerem sâhibidir. O, kalemle öğretir,
bilmediklerini öğretir.” meâlindeki Alak sûresinin ilk beş âyetini
getirdi. Muhammed aleyhisselâm da onunla berâber okudu. İlk vahiy bu
sûretle başladı ve bütün cihânı aydınlatan İslâm güneşi doğdu.

Muhammed
aleyhisselâm Peygamberlik vazîfesinin mesuliyetini düşünerek büyük bir
ürperti ve heyecanla Hira Dağındaki mağaradan çıkıp aşağıya inmeye
başladı. Dağın ortasına geldiği sırada bir ses duydu. Cebrâil
aleyhisselâm; “Yâ Muhammed, Sen Allah’ın resûlüsün; ben de Cibril’im.”
diyordu. Cebrâil’in sesini duyduğu gibi kendisini de gördü. Cebrâil
aleyhisselâm burada Peygamberimize abdest almasını gösterdi. Peygamber
efendimiz evine dönünceye kadar yanından geçtiği her taşın, her ağacın
«Esselâmü Aleyke Yâ Resûlallah» dediğini işitiyordu. Bundan sonra evine
gelip; “Beni örtünüz.” buyurarak ürpermesi geçinceye kadar bir
miktar yattı. Biraz istirâhat ettikten sonra gördüklerini hazret-i
Hadîce’ye anlattı. O da; “Biliyorum ki sen doğru sözlüsün... Emânete
riâyet edersin... Güzel huylu ve iyi ahlâklısın... Senin bu ümmetin
peygamberi olacağını umarım...” dedi. Sonra bu durumu sormak üzere
Varaka bin Nevfel’e gittiler. İbraniceyi bilen, çok kitap okumuş ve
dinler hakkında bilgi sâhibi olan Varaka bin Nevfel’e durumu anlattılar.
Varaka Muhammed aleyhisselâmın anlattıklarını dinledikten sonra; «Müjde
yâ Muhammed! Allah’a yemin ederim ki sen Îsâ’nın (aleyhisselâm) haber
verdiği son peygambersin!Sana görünen melek, senden evvel Mûsâ’ya
(aleyhisselâm) gelen Cebrail’dir. Ah! ne olurdu!Genç olaydım. Seni
Mekke’den çıkardıkları zamâna yetişeydim de sana yardım etseydim.» dedi.

Muhammed
aleyhisselâma ilk vahiy geldikten sonra üç sene vahiy gelmedi. Bu arada
Mikâil aleyhisselâm adındaki melek gelip bâzı şeyler öğretti. Fakat
vahiy getirmedi. Bu sırada Peygamber efendimiz üzüldükçe Cebrâil
aleyhisselâm gözüküp; “Ey Muhammed! Sen Allah’ın peygamberisin!” der,
üzüntüsünü giderirdi.

İlk vahyin gelmesiyle peygamberliği
duyulmaya başlayan Muhammed aleyhisselâmın tebliğinin 13 senesi Mekke,
10 senesi de Medîne’de geçti.